Rozdział 15

*Oczami Laury*
<Miesiąc później>
-A to? Co to?-spytałam przyglądając się jakiejś rzeczy.
Nauczyłam się odróżniać kolory i kształty. Choć nadal mam problem z odróżnianiem czy to obraz czy prawdziwa rzecz.
-To jest storczyk. Taka roślinka-dodał Ross z uśmiechem.
-Śliczny-dodałam odwzajemniając gest.
-Podoba ci się?
-Yhm-dodałam.
-Poproszę o jeden taki -powiedział Ross do sprzedawczyni, po czym zapłacił i wręczył mi kwiatka. Bo to chyba kwiatek..
-Dziękuję-powiedziałam poszerzając uśmiech.
-Jesteś na najlepszej drodze by w pełni rozróżniać już wszystko.
-Nieprawda. Sam wiesz, jak jest na terapii.
-Nauczyłaś się wszystkich kolorów, a to sukces.
-Czy ja wiem? To tylko kolory. Świat to nie tylko barwy, ale mnóstwo innych rzeczy. Myślę, że wieki zajmie mi nauka wszystkiego-dodałam wzdychając.
-Daj spokój. Ja do teraz nie znam wszystkiego, co mnie otacza. Podobno na świecie jest o wiele więcej owadów, niż zdołam zobaczyć przez całe życie.
-Mogę cię o coś spytać?
-Jasne-uśmiechnął się nieświadomy, że jego uśmiech zaraz zniknie z jego twarzy.
-Tęsknisz za swoim rodzeństwem?
Westchnął i zamyślił się na dłuższą chwilkę.
Spojrzał na mnie przelotnie i przeniósł wzrok przed siebie.
-Czasem są chwilę, kiedy nadal do mnie nie dociera, że wspomnienia które mam w swojej głowie, to tylko wspomnienia i jedyna pamiątka po nich. Wiem, że nic mi ich nie zawróci, że już nigdy nie usłyszę ich głosu, nie zobaczę uśmiechu, nie porozmawiam z nimi. Czasem są chwile, kiedy czuję się bardzo bezsilny, ale wtedy idę do ciebie i od razu jest mi lepiej-dodał.
Byłam w totalnym szoku. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć.
Ross spuścił głowę i nabrał czerwonego koloru.
-Miło mi-starałam się jakoś go.. Pocieszyć?
To co powiedziałam było bezsensu.
-A ty? Tęsknisz za rodzicami?
-Praktycznie nie znałam ich. Nie wiedziałam kim są. Z opowiadań Vanessy, wynika że bardzo się kochali i byli wspaniałymi ludźmi. Trudno mi powiedzieć, czy tęsknię za kimś, kogo nigdy nie znałam.
-Rozumiem. Ja nigdy nie poznałem mojej kuzynki, która zmarła w rok mojego urodzenia. Ale podobno też była wspaniałą osobą.
-Jeżeli była choć troszkę podobna do ciebie, to na pewno-uśmiechnęłam się.
-Uważasz, że jestem wspaniały?-uśmiechnął się wyłapując moje słowa.
-Oczywiście-przytuliłam go.
-Witajcie dzieciaki-spojrzałam przed siebie. Przed nami szli pod rączkę pani Stormie i pan Mark.
-Dzień dobry-powiedziałam z uśmiechem.
-A co wy tak spacerujecie? Jak się czujesz Laureńko?
Pani Stormie to wspaniała kobieta. Jest dla mnie jak matka, której nie miałam.
-Bardzo dobrze-zerknęłam na Rossa.
Jego twarz wyrażała radość. Uwielbiałam, kiedy był szczęśliwy. Wtedy sama zaczynałam być szczęśliwa. Ale pytanie: czemu?

***

Dziś krótki. Zbliżamy się nieubłaganie do Raury i tym samym - do końca.

Epilog będzie 20 rozdziałem.

Mam nadzieję, że wam się podoba! Komentujce :D

Zapraszam na mojego ,,nowego" bloga!

Oto link do prologu: http://follow-your-dreams-raura.blogspot.com/2015/05/prolog-00.html#comment-form