Rozdział 5

*Oczami Laury*
Ross chyba bardzo szybko wybiegł z pokoju. Słyszałam jego głośne kroki. I oczywiście czułam coraz większy smród spalonego mięsa. Jaki kuchcik! Aż szok...
Po kilkunastu minutach czułam jak ktoś delikatnie łapie mnie za nadgarstek. Tym ktosiem był oczywiście Ross, który prowadził mnie jak się nie mylę w stronę kuchni.
-Smacznego-powiedział i odsunął mi krzesło. Słyszałam jego szuranie. Tak... Metal o kafelki. Nie znoszę tego dźwięku! Upewniłam się, że mam pod sobą siedzenie sprawdzając dokładnie rękoma. Jest. Usiadłam więc i zaczęłam kolejne poszukiwania. Tym razem sztućców. Po chwili, kiedy je znalazłam zaczęłam konsumować posiłek (również sprawdziłam, czy go mam przed sobą).
-To jest pyszne!-powiedziałam z pełnymi ustami. Kurczę... On dobrze gotuje...
-Dziękuję-odpowiedział-Możesz coś opowiedzieć o sobie?-dodał po chwili.
-A co chcesz wiedzieć?-spytałam i wzięłam do ust kolejną porcję posiłku.
-Masz rodzeństwo?
-Tak, siostrę.
-Jaki jest twój ulubiony kolor?
-Serio chcesz wiedzieć?-spytałam ze zdziwieniem.
-No jasne. Mój to żółty, a twój?
-Czerwony-odpowiedziałam szybko i wzięłam kolejny kęs posiłku do ust.
-To opowiedz coś jeszcze-powiedział, a ja zaczęłam opowiadać.
Po jakiejś godzinie wiedziałam o tym, że kocha muzykę i umie grać na wielu instrumentach oraz, że mieszka razem z rodzicami, których planuje mi przedstawić. Oprócz tego dowiedziałam się kilku innych rzeczy, ale nie teraz o tym. Okazało się, że pani Thouse miała rację.
-Dzięki za miłe towarzystwo, ale muszę już iść-powiedział.
-Rozumiem. To ja dziękuję, że mnie odwiedziłeś.
-To co? Jutro po ciebie przyjdę.
-No dobra. Będę czekała.
-I jak chcesz, to mogę cię uczyć grać na instrumencie, który dostałaś od...
-Siostry-powiedziałam szybko.
-To ja się zbieram. Hej!-powiedział, a po nim słyszałam tylko zamykane drzwi.
Pomyślałam, że zadzwonię do Vanessy. W końcu muszę jej podziękować, za prezent. Swoją drogą, za tani to on nie był... Szybko podeszłam do stolika, na którym zazwyczaj znajduje się telefon stacjonarny z moim alfabetem. Sprawdziłam rękoma, czy sprzęt jest na swoim miejscu. Był. Więc raz dwa z pamięci wybrałam numer siostry.
-Halo?-powiedziałam nie pewnie.
-Laura?
-Tak. Słuchaj Van, chciałam cię przepro...
-Nie. To ja chciałam cię przeprosić-przerwała mi-Nie powinnam się tak zachowywać wobec ciebie. To twoje życie, a to, co z nim zrobisz, to twoja sprawa.
-Dziękuję, że rozumiesz. I dziękuję za prezent. Ale powinnam go zwrócić. Jest za drogi.
-Ty jesteś dla mnie o wiele cenniejsza od niego.
-Jesteś kochana.
-No wiem-powiedziała i się zaśmiałyśmy.
-Poznałam kogoś-powiedziałam z radością.
-Kogo?-spytała podejrzliwie.
-Ma na imię Ross. Podobno jest blondynem - tam mi powiedziała pani Thouse.
-Gdzie go poznałaś?-spytała.
-W sklepie. Potem ugotował mi obiad.
-Wpuściłaś go do domu?!
-Tez nie byłam szczęśliwa, ale pani Thouse powiedziała, że zna jego rodziców i po części jego i żebym dała mu szansę. No i dałam. I nie żałuję. A poza tym będzie mnie uczył grać na pianinie.
-Ale ty przecież umiesz...
-Zapomniałam jak się gra. Ostatni raz grałam ze...-nie mogłam sobie przypomnieć.
-Okey. Nie wnikam. Mam nadzieję, że cię nie skrzywdzi. A tak ogółem, to od kiedy zaczynasz pracę?
-Od następnego tygodnia. Dobra ja kończę. Do zobaczenia!
-Hejka!
Cieszę się, że mam Vanessę. Ona mnie przynajmniej rozumie... Dziwne nie? Jak się z nią pokłócę, twierdzę inaczej. A teraz? Szkoda gadać... Sama siebie nie rozumiem...

***

Przepraszam, że krótki. Postaram się dodać w tym tygodniu:)