Rozdział 18

*Oczami Laury*
-Kocham Cię-usłyszałam takie dwa słowa. Spojrzałam się na Rossa i uśmiechnęłam. Jednak nic nie powiedziałam. Odwróciłam się w stronę plaży i znów wpatrywałam się w słońce.
-Nic nie powiesz?-spytał nie pewnie.
-Nie-wyszeptałam.
-Czyli... To twoja odpowiedź?-spytał lekko zaskoczony.
-No przecież, że nie-zaśmiałam się.
-Więc?
-Chciałam trochę podtrzymać cię w nie pewności.
-I ci się udało-powiedział spuszczając głowę.
Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się szczerze. Położyłam głowę na jego ramieniu i dodałam:
-Ja ciebie też.
***
-Vanessa?-spytałam podnosząc słuchawkę.
-Część Lau. Chciałam ci powiedzieć coś ważnego.
-Tak się składa, że ja też-zaśmiałam się.
-Dajesz pierwsza-powiedziałyśmy równocześnie.
-Dobra, ja zacznę-powiedziała Van ze śmiechem.
-O co chodzi?-spytałam.
-Ja i Max bierzemy ślub za tydzień-pisnęła z radością.
-Wow... To super!-krzyknęłam z euforią.
-No, i proszę cię, byś została moim świadkiem.
-Jasne-dodała z uśmiechem.
-A ty? Co u ciebie?
-Ja i Ross jesteśmy parą!-też pisnęłam podekscytowana.
-Serio? Od kiedy? Jak? Powiedziałaś mu?-Zostałam zasypana gradem pytań.
-Normalnie. Powiedział, że mnie kocha, ja też... Potem było romantycznie... No i parą jesteśmy.
-Nie spodziewałam się-powiedziała radośnie.
-Przyznam szczerze, że ja też. Ani u ciebie, ani u mnie.
Potem porozmawiałyśmy jeszcze przez chwilkę i rozłączyłam się. Następnie po umyciu się poszłam spać...
<Dzień później>
-I tak sobie pomyślałam, czy poszedłbyś ze mną?
Właśnie ja i Ross szliśmy przez park i rozmawialiśmy. Mówiłam mu o ślubie Vanessy. Przyjął to tak samo jak ja. Zaskoczony był.
Teraz Ross spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem i powiedział:
-No pewnie, że z tobą pójdę. Ale pod jednym warunkiem.
-Jakim?-spytałam lekko zaskoczona, że ma jeszcze jakieś warunki.
-Ja ci kupię kreację.
Tym to mnie totalnie zaskoczył.
-Uważasz, że brzydko się ubieram?-zażartowałam.
-Haha. Bardzo śmieszne-dodał z sarkazmem.
-To dlaczego chcesz mi coś kupić?
-Chcę ci zrobić prezent, a poza tym widziałem ostatnio coś ładnego...
-Nie mów, że już kupiłeś-dodałam czekając na odpowiedź.
-Wiesz...-Ross przeciągnął to zdanie.
-No Ross!-krzyknęłam.
-No co-wzruszył ramionami. Zaśmiałam się.
***
-Ty chyba na nią fortunę wydałeś-powiedziałam wpatrując się w sukienkę, jaką dostałam.
-Nie przesadzaj.
-Jest taka wyjątkowa... Idealna-powiedziałam dotykając delikatny materiał. Miałam przed sobą sukienkę, która tak wyglądała:

-Jest idealna, tak samo jak ty...

***

Przepraszam, za tak beznadziejny rozdział, ale nie mam siły pisać... Jestem zmęczona, nie mam weny i pomysłu... Dlatego z jednej strony cieszę się, że jeszcze dwa rozdziały i koniec bloga. 

Chociaż z drugiej jest mi przykro...

Ten rozdział jest dla ciebie Ewcia. Przepraszam, że taki beznadziejny...

Do napisania!